به هیچ امت و ملتی چنین قرآنی داده نشده که این همه خواص و آثار داشته باشد! نعمت به این بزرگی به ما داده شده، ولی مثل این است که اصلاً نداده اند، و مثل این که این کتاب، مکمل انسان نیست !

توسل به قرآن و حمل و فهم و قرائت آن، برای نجات عموم مردم ـ چه رسد به خواص ـ مفید است

قرآن کتاب یک قرن نیست و برای همه قرون است و مسلمانان باید دوای دردهای خود را از این کتاب دریابند
اگر بناست ما مفسر قرآن تربیت کنیم، باید مقدمات تفسیر را قبلاً به افرادی که تحت تربیت هستند، آموزش دهیم وگرنه افراد تفسیردان می‌شوند، اما مفسر قرآن نخواهند شد .حفظ قرآن از این جهت مهم است که علاوه بر انس با قرآن سبب می‌شود تا فرد به معانی آن آشنا شود و در مباحث تفسیری از آن بهره‌ ببرد. هرقدر در خدمت قرآن باشیم، نورانیت ما بیشتر و اشکالات علمی خودمان کمتر خواهد شد

ارتباط با این کتاب که برهان خاتمیت دین اسلام و بلکه دلیل قاطع صحّت نبوت همه انبیاء سلف و معجزه جاویدان رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است به هر صورت که توفیق آن حاصل شود ارزنده و مغتنم است به صورت یادگیری قرائت و خواندن آن، به صورت حفظ آن در شکل تدبّر در آیات، به صورت بررسی تفسیر آن و یا به صورت تعلیم و تعلم انواع علوم مربوط به آن و در شکل دعوت مردم دنیا به دعوت‌ها و هدایت‌های قرآن در صورت مستحسنه و ارزنده دیگر همه کمال و فضیلت و موجب تقرب به درگاه صاحب اصلی آن خداوند می‌باشد.

… همزمان با رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله گروهی از صحابه، آیات قرآنی را به خاطر سپردند و به حفاظ و یا قراء مشهور گشتند، و چون رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز خود حافظ قرآن بوده است، می‌توانیم آن حضرت را نخستین حافظ قرآن شناخته و بگوییم که پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله در رأس همه حفاظ و قراء قرآن قرار دارد، زیرا با استفاده از نصوص قرآنی به این نتیجه می‌رسیم رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله برای حفظ و به خاطر سپردن آیات قرآنی، سختکوش و بسیار ساعی بوده است. طبرسی ضمن تفسیر آیه سنقرئک فلا تنسی می‌نویسد ما از تو می‌خواهیم قرآن را بخوانی تا آن را فراموش نکنی … و با وجود اینکه رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله امی بود قرآن را به خوبی حفظ می‌کرد. حتی جبرائیل علیه‌السلام سوره طولانی را بر پیغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌خواند و آن حضرت با یک بار خواندن، آنچنان آیات آن را به خاطر می‌سپرد که هرگز آن را فراموش نمی‌کرد … اهتمام رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به خود آن حضرت محدود نبود بلکه دیگران را نیز به این امر دعوت و تشویق می‌فرمود و اصرار داشت تا صحابه نیز قرآن را به خاطر بسپارند … باری عنایت و اهتمام پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله و یاران او در حفظ و به خاطر سپردن کلام الهی تا آن اندازه دقیق بود که حتی کم یا زیاد کردن یک واو ـ که احیاناً ممکن بود تغییری در معنی و مقصود آیه ایجاد نکند ـ مورد مؤاخذه قرار می‌گرفت و دقیقاً بررسی می‌شد … وقتی صحابه، آیه یا سوره‌ای را از پیغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌شنیدند، چندین بار به آن حضرت مراجعه می‌کردند و در حضور او به قرائت قرآن می‌پرداختند تا رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به کیفیت حفظ آنها مطمئن شود … باری، همزمان با حیات پیغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله مرکزی شبیه به کانون تعلیم قرائت قرآن و حفظ و تمرین آن به وجود آمد که آن حضرت بر آن نظارت می‌کرد و مردم را به آن تشویق می‌فرمود و صحابه نیز سخت در این راه می‌کوشیدند و حتی اکثر اوقات و فرصت‌های زندگی بعضی از آنها به قرائت و حفظ قرآن مصروف می‌گشت تا جایی که همیشه برای ارائه محفوظات قرآنی خود، آمادگی دقیق و کافی داشتند

دو چیز است که از خصایص قرآن است: یکی آن که معجز است، دوم آن که محفوظ است در صدور ، یعنی آن را یاد می‌گیرند و از یاد می‌خوانند، چه کتب سالفه که معجزه نبوده‌اند و هیچ‌کس از یاد نمی‌خوانده، بلکه از اوراق کتابت می‌خوانده‌اند. پس این دو چیز مخصوص است به قرآن و از قتاده نیز مروی است که «اعطی هذه الامه الحفظ و من کان قبلها لا یقرؤن الکتاب الا نظراً فاذا اطبقوه لم یحفظوا ما فیه الا الیسیر »

… حال که با برکت این کتاب ارجمند (قرآن کریم) و قیام مصلح بزرگ امام راحل قدس‌الله‌سره انقلابی گرانبها و بی‌نظیر به چنگ آمده بر ماست که آن را با تمام توان با همه جد و جهد با بذل مال و جان حفظ کنیم و پاسداری آن را از هر واجبی واجب‌تر بدانیم و طبعاً ریشه و پایه کار این است که همین کتاب مقدس را هرچه بیشتر ارج نهیم، گوشت و خونمان، فکر و احساسمان و نشست و برخاستمان، شب و روزمان، ساعت و دقیقه و آنمان و در یک کلمه تمام زندگی‌مان بلکه مماتمان را هم در پرتو دستورات آن نهیم و هرچه بیشتر به آن توجه کنیم. خود را نبینیم جز در آیینه قرآن، حرکت و سکونی نداشته باشیم مگر با ارشادات قرآن، شاد نشویم مگر با بشارت قرآن و بدین منظور آن را ورد زبان سازیم، روخوانی کنیم، دقت کامل در الفاظش نماییم، با تجوید و رعایت ادعاء حروف قرائت کنیم، با کلید صرف و نحو و علوم عربی به بارگاهش راه یابیم و بهتر آن که در حافظه‌مان، در درون جانمان پذیرای این میهمان عزیز گردیم، حافظ گردیم و همه و همه خاصه نسل پربار جوان، این شکوفه‌های خرم نسل انسان که بالاخص در این برهه از زمان سخت مورد تهاجم فرهنگی ددان و بدان و از خود و خدا بی‌خبران قرار گرفته‌اند

…حافظان امت در قرآن نقطه و حرکات اعرابی را گذاشتند و ضبط کردند و چگونگی نطق به نص قرآن را که حتی در «واو» هم محفوظ و مصون مانده برای همگان بیان داشتند. چگونه ممکن است کوچکترین شکی بر آن وارد شود، حال اینکه فقط کسانی که قرآن را در سینه‌ها حفظ کرده بودند، هزاران نفر بودند که از زمان پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله آن را سینه به سینه به هم منتقل نمودند . آن بزرگان پیر شدند و کودکان به جوانی و جوانان به پیری رسیدند. حتی می‌گویند: «آن تعداد از قاریان قرآن که در جنگ صفین حضور یافتند سی‌هزار نفر بودند.» پس چگونه است قاریانی که در این واقعه شرکت نکردند؟! (در صدر اسلام به حفاظ قاری، قاری گفته می‌شد و در واقع قرائت از حفظ جدا نبود.) … امیرالمؤمنین علیه‌السلام در جهت تشویق مردم به حفظ قرآن، برای کسانی که قرآن را حفظ کنند، سهمی در بیت‌المال قرار داد

ایشان اهتمام بسیار به تلاوت و حفظ قرآن کریم داشت و به شاگردان پیوسته توصیه می‌کرد که همانند پدران و اجدادتان هر بامداد بعد از اقامه نماز صبح به درگاه یگانه، حتماً یک سوره یا حداقل چند آیه را پای نماز بخوانید. خلاصه آن که با قرآن (مانند گذشتگان) انس داشته باشید تا دل‌هایتان به نور قرآن روشن شود

نخستین و مهمترین چیزی که شاگرد قبل از شروع به تحصیل باید بدان بپردازد، آن است که حفظ کتاب خداوند متعال را شروع نماید و قرآن را به صورت قوی و متقن حفظ کند، زیرا قرآن اصل و اساس تمام علوم و با اهمیت‌ترین آنهاست. علمای پیشین چنین بودند که حدیث و فقه را جز به شخصی که حافظ قرآن نباید به سراغ اشتغالاتی برود که باعث نسیان و فراموشی قرآن شده یا به قدری او را به خود مشغول می‌کنند که حفظ قرآن او در معرض فراموشی قرار می‌گیرد. بلکه حتماً باید از این‌گونه امور بپرهیزد، بلکه ملزم باشد که هر روز به تکرار محفوظاتش بپردازد … و پس از حفظ کامل قرآن به تفسیر و سایر علوم قرآنی بپردازد